Cytisus Szczodrzeniec

Szczodrzeniec to roślina należąca do rodziny bobowatych. Przedstawiciele występują w Afryce północnej, w Europie południowej sięgając Niemiec i Polski na północy, dalej w rejonie Morza Czarnego i Turcji. To krzew osiągający 20-150cm wzrostu, w zależności od odmiany. Posiada trójlistkowe, oryginalne liście oraz przeważnie żółte kwiaty i wydłużone owoce w postaci strąków. Kwitnie na przełomie maja i czerwca. Szczodrzeniec to roślina łatwa w uprawie, nie wymagająca trudnych zabiegów pielęgnacyjnych. Lubi miejsca dobrze nasłonecznione i półcieniste, osłonięte od wiatru. Preferuje gleby przepuszczalne, suche oraz ubogie w składniki pokarmowe. Krzew źle znosi podłoża wapienne i zasolone. W początkowym okresie uprawy warto szczodrzeniec podlewać. Starsze krzewy są dość odporne na suszę. Gatunek wymaga okrycia na zimę, nie jest w pełni mrozoodporny. Jeśli krzew w czasie zimy przemarznie, wiosną należy przyciąć go tuż przy ziemi. Po przycięciu może szybko odrosnąć. Szczodrzeniec rozmnaża się przez nasiona lub sadzonki półzdrewniałe, jednak odmiany rozmnażane z nasion zazwyczaj nie dziedziczą cech rośliny matecznej, przez to mogą mieć np. inny kolor kwiatów niż oczekiwany. Roślina jest odporna na choroby i ataki szkodników- zagrażają one jedynie siewkom, uprawianym w nieodpowiednich warunkach (fuzarioza podstawy pędu oraz ślimaki). Szczodrzeniec idealnie nadaje się do ogrodów skalnych. Doskonale prezentuje się na skalniakach, skarpach i murkach ogrodowych. Nadaje się do tworzenia barwnych kompozycji, można z niego tworzyć luźny, rozłożysty żywopłot lub wykorzystać do zasłaniania mało ozdobnych ścian lub innych miejsc. Szczodrzeniec nadaje się również do nasadzania na terenach zurbanizowanych, ponieważ wykazuje wysoką tolerancję na miejskie zanieczyszczenia powietrza. Krzew znalazł swoje zastosowanie także w ziołolecznictwie, gdzie cennym surowcem było ziele, stosowane jako środek o działaniu : przeciwbólowym, moczopędnym, przeczyszczającym i stymulującym pracę serca. Badania toksykologiczne potwierdziły jednak szkodliwe działanie żarnowca na organizm ludzki i obecnie odradza się samodzielne stosowanie surowców z tego gatunku. Dawniej żarnowiec miotlasty był uprawiany w lasach jako źródło pożywienia dla jego mieszkańców. Był także cenioną rośliną włóknodajną.